1.

…..je staat in contact met je ziel….laat dat genoeg zijn.

Dit staat in het boek “de wijsheid van de heks” van Susan Smit op blz. 115

Ik heb een keuze gemaakt, ik heb mijn gevoel gevolgd en alles in mij zegt dat het de goede keuze is.

Ik heb ervoor gekozen om te stoppen met werken. Mijn praktijk gaat gewoon door, maar ik had ook een hele leuke baan met hele leuke, lieve kinderen en een heel fijn team.

Het zorgsysteem, daar zat het probleem voor mij. En zonder in details te treden (want dan wordt het zwaar en negatief) kan ik zeggen dat het niet meer paste voor mij.

Het gevoel wat daarbij hoort zit in mijn buik ter hoogt van mijn maag. Dit voelde ik al langer maar ik ging door omdat ik zo graag wilde dat het werkte. Tot ik niks meer te geven had. Leeg was ik. Geen nieuwe ideeën meer en geen energie meer om andere ideeën uit te werken. Geen energie meer om actief mee te doen in vergaderingen etc. Het hoognodige lukte nog. Het enige waarmee ik voor mijn gevoel in verbinding bleef waren de kinderen. 15 Kinderen met een ontwikkelingsachterstand en/of een meervoudige beperking. De jongste anderhalf, de oudste 6 jaar. Ik bleef ze goed aanvoelen en kon nog steeds met liefde en geduld naar hen kijken. Dat lukte niet meer t.o.v. de andere taken. Inmiddels werkte ik nog maar 2 dagen en toch kwam ik moe en leeg terug van mijn werk.

Allemaal tekens aan de wand dat het niet meer paste. Burn-out? Nee dat niet, thuis is er energie genoeg, flow genoeg. Mijn 3 pubers en manlief, het huishouden mijn praktijk en een opleiding en dat alles met liefde en plezier. Het was duidelijk dat het echt in het werk zat. De fase van het willen meebewegen en mezelf aanpassen, nog sterker maken volgde. Dit kan iedereen in mijn team, dan moet het mij ook lukken. Helaas…

Dan het moment te beseffen dit wil ik niet meer, het gaat niet meer. Ik kan niet veranderen en in de organisatie/zorg gaat ook niets veranderen. Nogmaals het is de juiste beslissing maar deze heb ik genomen met veel verdriet.

Dankbaar dat ik zo goed voel, dankbaar voor mijn puurheid. Maar ook veel verdriet en frustratie. (Niks menselijks is mij vreemd).

Het lijkt alsof vele systemen vastlopen in hun eigen regels, kaders, protocollen. Het is niet meer dienend aan wat de bedoeling was van zo’n systeem. Denk aan zorg, onderwijs, grote bedrijven, overheid etc. en blijkbaar voel ik dit heel erg en maak deze disbalans zichtbaar. Er mogen dus nieuwe systemen ontstaan…waar iedereen vrij is om zijn potentieel in te zetten waar er nog vertrouwen is en verbinding.

Mijn proces is nu om uit te zoeken hoe en waar ik mijn plek in kan nemen waar mijn potentieel en ik voldoende zijn om vanuit vertrouwen samen te gaan werken.

Nu lijkt het alsof ik dit proces heel natuurlijk en vol vertrouwen aan ga ….nee dus…mijn hoofd zit voor beren op de weg en vol met vragen waar ik geen antwoord op weet.

Dus ja…”in contact met je ziel” ….het zal best genoeg zijn, maar zooo… enorm oncomfortabel af en toe!

 Liefs Lonneke

2.

Als je nog niet kunt denken, begrijpen en weten...dan voel je…
Zo is het voor ongeboren baby’s en jonge kinderen.
Alles wat er is gevoeld zit in ons cel geheugen.
Dat is fijn want al de knuffels met je mama en papa heb je opgeslagen en vormen een veilige basis voor de rest van je leven.

We kunnen ook stress voelen als klein (ongeboren of geboren) mensje.
Eigenlijk kunnen we alle emoties al voelen en niet alleen bij onszelf maar ook van anderen. Voor een klein mensje is het lastig om te voelen wat hoort bij mij en wat is van de ander.
Dit alles heeft ook een effect op je leven.
Natuurlijk is dit een groot deel van mijn werkveld…die belemmerende trauma’s die al zijn gevoeld bij kleine en ongeboren kinderen. Maar weet dat je als ouder ook al heel veel kunt doen om je kleintje op weg te helpen.

Vertel je kind zijn verhaal, vanaf het begin…het moment dat jullie als ouders besloten een kindje te willen, de zwangerschap, de bevalling, de kraamperiode…
Ben eerlijk zonder drama, erken wat er is geweest en wat je als ouder hebt gevoeld.
Vertel over de mooie momenten en de moeilijke momenten.
Het mag gaan over het kind, je ervaringen als ouder en over wat er gaande was in de familie of in de maatschappij.Je erkent dan al heel veel wat het kindje heeft gevoeld.
Je kunt het verhaal eerst opschrijven en dan voorlezen als een verhaaltje. Je mag het vertellen…het maakt niet uit hoe oud je kindje is.

Als de geboorte bijvoorbeeld traumatisch was dan is het voor jullie als ouders en voor de baby fijn om hier niet te lang mee te wachten. Vertel het liefdevol en zonder oordeel…alles mag er zijn.
Vertel je kindje over wat jij hebt ervaren, als het voor jou heftig was als ouder dan mag je dat ook zeker vertellen. Je laat merken dat je dit als ouder zelf kunt dragen. Een kind is heel loyaal aan de ouder en gaat snel “dragen” voor zijn ouders. Als je dit doet zorg je ervoor dat jij de ouder bent, de grote en je kind de kleine. Laat hem voelen dat je er voor hem bent.

Je kunt het kindje bij mama of papa op schoot zetten met het gezicht naar de andere ouder. De andere ouder verteld dan het verhaal terwijl de ouder die het kindje vast heeft tikjes geeft op de linker- en rechterbeen (of knie). Om de beurt…Dan integreer je alles nog eens extra tussen de 2 hersenhelften.
Weet dat dit voor jezelf ook heel helend kan zijn. De erkenning van alles wat je hebt ervaren tijdens je reis naar en tijdens het mama of papa worden en zijn.
En ook al zijn je kids 16, of 50 jaar oud ze vinden het fijn om dit te horen en te herinneren…